Ακολουθίες διάχυσης μαγνητικού συντονισμού: Συμβολή στην διαφοροδιάγνωση οστεοπορωτικών από κακοήθη κατάγματα σπονδυλικής στήλης

Τ. Γερούκης, Ξ. Πήττα, Ε. Βαφειάδης, Π. Παλλάδας

Τμήμα Αξονικού και Μαγνητικού Τομογράφου Γενικού Περιφερικού Νοσοκομείου "Γ. Παπανικολάου"

Περίληψη
Σκοπός: Η διάκριση μεταξύ των διαφόρων τύπων καταγμάτων στην σπονδυλική στήλη έχει μεγάλη κλινική σημασία λόγω των διαφορετικών θεραπευτικών δυνατοτήτων. Σκοπός της εργασίας είναι η εκτίμηση της χρησιμότητας των ακολουθιών μοριακής διάχυσης και του υπολογισμού του συντελεστή διάχυσης (ADC) στον διαχωρισμό των καλοήθων από τα κακοήθη κατάγματα.
Υλικό και μέθοδος: Μελετήθηκαν 35 ασθενείς με ιστορικό άλγους σπονδυλικής στήλης με τις συμβατικές ακολουθίες μαγνητικού συντονισμού και με ακολουθίες μοριακής διάχυσης. Στο τέλος μετρήθηκε η τιμή του συντελεστή διάχυσης στον χάρτη ADC στην περιοχή του κατεαγόντος σπονδύλου.
Αποτελέσματα: Στις ακολουθίες διάχυσης με b-value 1000 s/mm2, τα καλοήθη οξέα κατάγματα είχαν χαμηλότερο σήμα συγκριτικά με τον φυσιολογικό μυελό των οστών ενώ τα κακοήθη παρουσίαζαν αυξημένης έντασης σήμα συγκριτικά με αυτόν. Στον δε χάρτη ADC, τα οστεοπορωτικά κατάγματα είχαν υψηλότερο συντελεστή διάχυσης. Αναλυτικότερα οι μέσες τιμές του συντελεστή διάχυσης ήταν 0.51 (+/- 0,23) x 10-3 mm2 sec-1 για τα κακοήθη κατάγματα και 1.33 (+/- 0,47) x 10-3 mm2 sec-1 για τα οστεοπορωτικά κατάγματα.
Συμπεράσματα: Οι τιμές του χάρτη ADC στα καλοήθη οξέα κατάγματα της σπονδυλικής στήλης είναι σημαντικά υψηλότερες από εκείνες των παθολογικών καταγμάτων. Οι εν λόγω τιμές επιτρέπουν την ποσοτική εκτίμηση της κυτταροβρίθειας του οστικού μυελού, καθιστώντας έτσι δυνατή την διάκριση της κακοήθειας.