Basic HTML Version
Ελληνική Ακτινολογία, Τόμος 44, Τεύχος 4, 2013
250
προοδευτικά μπορεί να προκαλέσουν χαλάρωση των
πλαγίων συνδέσμων και οστεοαρθρίτιδα
5,6,7
. Συνέπειες
της διαταραχής της επίφυσης στο έσω τμήμα της
κνήμης, μπορεί να επηρεάσουν και τη διαμόρφωση
του μηριαίου οστού, με ανάπτυξη ραιβότητας στο
περιφερικό του τμήμα
26
και επακόλουθη διαταραχή
της σχέσης της μηριαίας κεφαλής με την κοτύλη στην
κατ’ ισχίον άρθρωση
27
, καθώς και της ποδοκνημικής
άρθρωσης με ανάπτυξη βλαισότητας
28
.
Ο σκοπός της θεραπείας είναι η έγκαιρη αντιμετώ-
πιση των αλλοιώσεων, ώστε να αποτραπεί η ανάπτυξη
οστεοαρθρίτιδας σε νεαρή ηλικία. Στις περιπτώσεις
παιδιών έως 3 χρονών, αντενδείκνυται η χειρουργική
αντιμετώπιση λόγω της δύσκολης διαφοροδιάγνω-
σης της νόσου από τη φυσιολογική ραιβότητα και
η θεραπεία είναι συντηρητική. Για τον σκοπό αυτό
χρησιμοποιείται νάρθηκας που καλύπει την έσω επι-
φάνεια του γόνατος, του αστραγάλου και του άκρου
ποδός, διατηρώντας το άκρο σε έκταση και ασκώντας
δυνάμεις αντίθετες στη ραιβότητα της κνήμης. Σε μία
μελέτη
29
υπήρξε επιτυχής έκβαση μετά από θεραπεία
με νάρθηκα για διάστημα 6 ετών σε ποσοτό 65%, και
αφορούσαν περιπτώσεις σταδίου 1 και 2 της νόσου
κατά Langenski
ö
ld. Η παχυσαρκία και το στάδιο ΙΙΙ
κατά Langenski
ö
ld αποτελούν παράγοντες κινδύνου
για την αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας.
Η χειρουργική αντιμετώπιση κρίνεται απαραίτητη σε
παιδιά άνω των 3 ετών με σοβαρή παραμόρφωση.
Οι ενδείξεις για χειρουργική θεραπεία αποτελούν
30
:
- αύξηση της γωνίας μεταξύ του άξονα της κνήμης
(γραμμή που περνά από τη μεσότητα του γόνατος
και της ποδοκνημικής) και του άξονα του μηριαίου
(γραμμή του περνά από τη μεσότητα του ισχίου
και του γόνατος), που ξεπερνά τις 15
ο
,
- αύξηση της γωνίας μεταξύ της μετάφυσης και διά-
φυσης της κνήμης (tibial metaphyseal-diaphyseal
angle-TMDA), που ξεπερνά τις 16
ο
,
- αύξηση της γωνίας μεταξύ της επίφυσης και με-
τάφυσης της κνήμης (epiphyseal-metaphyseal
angle-EMA), που ξεπερνά τις 30
ο
,
- σημαντικού βαθμού καθίζηση του έσω κνημιαίου
κονδύλου,
- χαλάρωση των συνδέσμων και αστάθεια του γό-
νατος.
Οι συνηθέστερες χειρουργικές επεμβάσεις είναι: α)
η ημιεπιφυσιόδεση, β) οι οστεοτομίες της κνήμης και
γ) η εκτομή της οστικής γεφύρωσης. Οι επεμβάσεις
αυτές μπορεί να πραγματοποιηθούν μεμονωμένα ή
σε συνδυασμό. Η ημιεπιφυσιόδεση εφαρμόζεται σε
ήπιες περιπτώσεις, ενώ η οστεοτομή είναι αυτή που
εφαρμόζεται κατά κόρον στις σοβαρότερες περιπτώ-
σεις. Όσο πιο έγκαιρα αντιμετωπιστεί χειρουργικά η
νόσος τόσο μικρότερη η πιθανότητα υποτροπής και η
ανάγκη επανάληψης της χειρουργικής επέμβασης. Η
πιθανότητα υποτροπής αυξάνεται προοδευτικά μετά το
στάδιο 3 κατά Langenski
ö
ld. Η πρόγνωση της νόσου
Σχήμα 1:
Σχηματική απεικόνιση των στα-
δίων κατά Langenski
ö
ld. Ι) Αρχόμενη
ραμφοειδής απεικόνιση (beaking) της
έσω επιφάνειας της εγγύς μετάφυσης
της κνήμης, ΙΙ) έλλειμμα με κυπελλοειδή
διαμόρφωση της έσω μετάφυσης, ΙΙΙ) το
έλλειμμα βαθαίνει και IV) συμμετέχει και
η επίφυση με καθίζηση του έσω τμήματός
της, ώστε να καλύψει το έλλειμμα που
δημιουργείται στην μετάφυση, V) σταδιακά
διαχωρίζεται το τμήμα αυτό της επίφυσης
και VI) σχηματίζεται οστική γέφυρα ανά-
μεσα στην επίφυση και τη μετάφυση στην
έσω επιφάνεια της κνήμης.