Basic HTML Version
129
Α. Τσακαλάκη και συν. Απεικονιστική διερεύνηση διαχωριστικών ανευρυσμάτων θωρακικής αορτής με πολυτομικό αξονικό τομογράφο
το 50% μέσα σε 48 ώρες². Είναι πιο συνηθισμένος
στην 6
η
και 7
η
δεκαετία της ζωής, παρ’ όλα αυτά
συμβαίνει και σε ασθενείς κάτω των 40 ετών, ειδικά
με σύνδρομο Marfan³. Ο αορτικός διαχωρισμός έχει
επίπτωση της τάξεως του 3 προς 1000
4
.
Αορτικός διαχωρισμός αποκαλείται η αποκόλληση
του έσω χιτώνα από τον έξω χιτώνα. Υπάρχει μια
πρωτοπαθής σταγονοειδής ρήξη του έσω χιτώνα, που
επιτρέπει τη δίοδο του αίματος στο μέσο χιτώνα, με
αποτέλεσμα τη διάσπαση του αορτικού τοιχώματος
σε δύο τμήματα. Μετά τη δίοδο του αίματος μεταξύ
των χιτώνων, η πρόοδος της βλάβης είναι δυνατόν να
επεκτείνεται και προς τις δύο κατευθύνσεις
4
. Ενίοτε,
δημιουργείται επανείσοδος της ροής σε περιφερικότερο
σημείο στον κύριο αυλό, δημιουργώντας διπλό αυλό
στην αορτή, έναν αληθή και έναν ψευδή
5
(Εικόνα 1) ή
εξελίσσεται προς τα σπλαχνικά αγγεία, προκαλώντας
απόφραξη αυτών με ανάλογη ισχαιμία των οργάνων
της κοιλίας ή των κάτω άκρων ή θρομβώνεται μεταξύ
των χιτώνων και εκδηλώνεται ως ενδοτοιχωματικό
αιμάτωμα
1
.
Η πιο συχνή πύλη του διαχωρισμού είναι τα πρώτα
εκατοστά της ανιούσας αορτής, με το 90% να συμ-
βαίνει 10 εκ. από την αορτική βαλβίδα. Το δεύτερο
πιο συχνό σημείο διαχωρισμού είναι περιφερικότερα
της αριστερής υποκλειδίου αρτηρίας, ενώ 5-10% δεν
έχουν εμφανές σημείο ρήξης του έσω χιτώνα
2
.
Παράγοντες κινδύνου για τον αορτικό διαχωρι-
σμό είναι η αρτηριακή υπέρταση σε ασθενείς με
αθηρωμάτωση, η οποία υπάρχει σε πάνω από 60%
των ασθενών, τα νοσήματα του κολλαγόνου, όπως
το σύνδρομο Marfan (15% των περιπτώσεων) και το
σύνδρομο Ehlers-Danlos, που προκαλούν εξασθέ-
νηση του αορτικού τοιχώματος, τα ανευρύσματα, οι
βαλβιδικές παθήσεις της αορτής, οι κακώσεις και η
ιδιοπαθής νέκρωση του μέσου χιτώνα
4-6
.
Ο αορτικός διαχωρισμός γενικά ταξινομείται από τα
μορφολογικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή με βάση
την πύλη εισόδου και την έκταση του διαχωρισμού.
Στη σταδιοποίηση κατά Stanford, η οποία είναι η πιο
ευρέως χρησιμοποιούμενη, οι διαχωρισμοί τύπου Α
( Εικόνα 2) είναι οι διαχωρισμοί που περιλαμβάνουν
την ανιούσα αορτή, ανεξάρτητα από την πύλη εισόδου
και την επέκταση, ενώ οι τύπου Β είναι αυτοί που δεν
περιλαμβάνουν την ανιούσα αορτή
7
. Στην κατά De
Bakey ταξινόμηση, οι διαχωρισμοί υποδιαιρούνται:
στον τύπο Ι, όπου ο διαχωρισμός ξεκινάει στην ανι-
ούσα αορτή και επεκτείνεται σ’ όλη την αορτή , στον
τύπο ΙΙ, όπου περιορίζεται στην ανιούσα αορτή, ενώ
στον τύπο ΙΙΙ ο διαχωρισμός ξεκινάει στην κατιούσα
αορτή και επεκτείνεται περιφερικότερα( Εικόνα 3)
8
.
Μια επιπρόσθετη ταξινόμηση αφορά στη χρονική
διάρκεια. Ο διαχωρισμός χαρακτηρίζεται οξύς, όταν
η διάγνωση γίνεται μέσα σε 14 μέρες από τα πρώτα
Εικόνα 1:
Διαχωρισμός θωρακικής αορτής, απεικονίζεται
η μεμβράνη διαχωρισμού η οποία χωρίζει τον αυλό σε δυο
μέρη, τον μεγάλο ψευδή αυλό και τον μικρότερο αληθή
αυλό.
Εικόνα 2:
τύπου Α κατά Stanford διαχωρισμός , που περι-
λαμβάνει την ανιούσα αορτή, απεικονίζεται η διαχωριστική
μεβράνη.