Ι. Μοσχούρης1, Κ. Σταματίου2, Α. Μαρίνης3, Ν. Τεπελένης4, Μ.Γ. Παπαδάκη1, Δ. Ματσαϊδώνης1

1: Ακτινολογικό Εργαστήριο
2: Ουρολογική Κλινική
3: Α΄Χειρουργική Κλινική
4: Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Γ.Ν. Πειραιά «Τζάνειο»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός: Η αξιολόγηση της ευαισθησίας της υπερηχογραφίας με σκιαγραφικά μέσα (ΥΣΜ) και η παρουσίαση των αντίστοιχων ευρημάτων επί νεοπλασματικών θρόμβων (ΝΘ), οι οποίοι προκαλούνται από νεοπλάσματα ενδοκοιλιακών οργάνων.

Υλικό -Μέθοδος: Εξετάστηκαν 14 ασθενείς (11 άνδρες, 3 γυναίκες) ηλικίας 42-84 ετών. 10 εξ αυτών έπασχαν από ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα, 3 από αδενοκαρκίνωμα νεφρού και 1 από καρκίνωμα επινεφριδίου. Όλοι οι παραπάνω όγκοι συνοδεύονταν από ΝΘ σε 20 συνολικά εντοπίσεις: στέλεχος πυλαίας φλέβας (n=9), κύριος (λοβαίος) κλάδος πυλαίας (n=3), νεφρική φλέβα (n=3), σπληνική φλέβα (n=2), κάτω κοίλη φλέβα (n=2) και ηπατική φλέβα (n=1). Όλοι οι ασθενείς εξετάστηκαν με απλό και έγχρωμο/Power
Doppler υπερηχογράφημα και με ΥΣΜ, κατόπιν ενδοφλέβιας χορήγησης ενισχυτή ηχογένειας 2ης γενιάς (SonoVue). Η νεοπλασματική προέλευση του θρόμβου επιβεβαιώθηκε ιστολογικά (3 ασθενείς) ή από τα ευρήματα της μαγνητικής τομογραφίας με σκιαγραφικό (11 ασθενείς). Σε 8 από τους τελευταίους, η υπερηχογραφική παρακολούθηση ήταν επίσης ενδεικτική της κακοήθους φύσης των θρόμβων.

Αποτελέσματα: Η ΥΣΜ ανέδειξε ενίσχυση εντός των θρόμβων, ενδεικτική της νεοπλασματικής προέλευσης αυτών, σε 19/20 εντοπίσεις ΝΘ (ευαισθησία: 95%). Το μοναδικό ψευδώς αρνητικό αποτέλεσμα της ΥΣΜ οφειλόταν πιθανότατα σε αδυναμία ανάδειξης ενίσχυσης λόγω της εν τω βάθει εντόπισης του ΝΘ. Με βάση τα αντίστοιχα διαγνωστικά κριτήρια, το απλό υπερηχογράφημα διέγνωσε ΝΘ σε 6/20 εντοπίσεις (ευαισθησία: 30%) και το έγχρωμο Doppler σε 9/20 εντοπίσεις (ευαισθησία: 45%). Οι διαφορές στην ευαισθησία της ΥΣΜ συγκριτικά με αυτήν του απλού και έγχρωμου/Power Doppler υπερηχογραφήματος
ήταν στατιστικώς σημαντικές (p<0,05). Σε δύο ασθενείς με ΗΚΚ, οι οποίοι υπεβλήθησαν σε ενδαρτηριακό χημειοεμβολισμό, ο μετεπεμβατικός έλεγχος με ΥΣΜ ανέδειξε μείωση της παθολογικής ενίσχυσης των αντίστοιχων ΝΘ της πυλαίας φλέβας.

Συμπέρασμα: Η ΥΣΜ φαίνεται ότι παρουσιάζει υψηλότερη ευαισθησία από τις λοιπές υπερηχογραφικές  τεχνικές στη διάγνωση ΝΘ σπλαχνικών φλεβών και πιθανώς κατέχει θέση στον απεικονιστικό έλεγχο ενδοκοιλιακών νεοπλασμάτων που συχνά επιπλέκονται με ΝΘ.

Δ. Βουλτσινού1, Ξ. Σουτζόπουλος1, Κ. Αναστασιάδου1, Ε. Βαφειάδης1, Α. Χεβά2, Π. Παλλάδας1

1: Τμήμα αξονικού Τομογράφου,
2: Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ.Π.Ν «Παπανικολάου», Θεσσαλονίκη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός: Ο σκοπός της εργασίας μας περιλαμβάνει την απεικονιστική προσέγγιση του αδενώματος
του παραθυρεοειδή, καθώς και την απεικονιστική - ιστοπαθολογική συσχέτιση των ευρημάτων.

Υλικό -Μέθοδος: Σε διάστημα 3 ετών διερευνήθηκαν 5 ασθενείς με αδένωμα του παραθυρεοειδή,
2 άνδρες και 3 γυναίκες, με μέσο όρο ηλικίας τα 67 έτη και διακύμανση ηλικίας από 57 έως
και 72 έτη. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε υπερηχοτομογραφικό έλεγχο (b-mode και color Doppler) καθώς και σε έλεγχο με αξονική τομογραφία (ΑΤ), ένας από τους ασθενείς ελέγχθηκε επιπλέον με μαγνητική τομογραφία (ΜΤ) και τρεις με σπινθηρογράφημα. Όλοι οι ασθενείς χειρουργήθηκαν. Έγινε συγκριτικός έλεγχος των απεικονιστικών - ιστοπαθολογικών ευρημάτων.

Αποτελέσματα -Συμπεράσματα: Πλήρης συσχέτιση απεικονιστικών και μακροσκοπικών ευρημάτων.

Π. Ξενοφώντος1, Θ.Ν. Σπυριδόπουλος2, Ε. Αλεξοπούλου2

1: Ακτινολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Τρικάλων
2: Β΄ Εργαστήριο Ακτινολογίας, Π.Γ.Ν. «Αττικόν»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η πρωτοπαθής σκληρυντική χολαγγειίτιδα (primary sclerosing cholangitis: PSC) είναι μία σπάνια νόσος των χοληφόρων που χαρακτηρίζεται από προοδευτική αποφρακτική ίνωση, χολόσταση και τελικώς ηπατική κίρρωση και ανεπάρκεια.

Δεν υπάρχουν καθιερωμένα διαγνωστικά κριτήρια για την PSC. Γενικά, απαιτείται η παρουσία συνηγορητικών ευρημάτων από τον έλεγχο του χολαγγειακού δικτύου και της ηπατικής βιοχημείας, καθώς και αποκλεισμός άλλων αιτιών ανάπτυξης δευτεροπαθούς σκληρυντικής χολαγγειίτιδας, που μπορεί να έχουν παραπλήσια απεικονιστικά ευρήματα. Η ενδοσκοπική παλίνδρομη χολαγγειοπαγκρεατογραφία (endoscopic retrograde cholangiopancreatography, ERCP) και η μαγνητική χολαγγειοπαγκρεατογραφία (magnetic resonance cholangiopancreatography, MRCP) είναι οι κύριες απεικονιστικές μέθοδοι διάγνωσης της νόσου.

Προκειμένου να οδηγηθεί ο θεράπων ιατρός σε ορθή διάγνωση, θα πρέπει να έχει υπόψη του: (α)  την απουσία τυποποιημένων διαγνωστικών κριτηρίων της PSC, ακόμη και χολαγγειογραφικών κριτηρίων, (β) την ύπαρξη χολαγγειογραφικώς μη ορατής «PSC των μικρών πόρων» στο 5-15% των περιπτώσεων, (γ) την ύπαρξη συνδρόμου αλληλεπικάλυψης μεταξύ PSC και αυτοάνοσης ηπατίτιδας (<5% των ενήλικων και 30% των παιδιατρικών ασθενών με PSC), (δ) την καταγραφή παγκρεατογραφικών ανωμαλιών του τύπου της χρόνιας παγκρεατίτιδας στο 0-75% των περιπτώσεων PSC, (ε) τα τρέχοντα ακτινολογικά διαγνωστικά κριτήρια και συστήματα ταξινόμησης.

Η ορθή διάγνωση είναι αναγκαία, πρωτίστως λόγω της διαφορετικής πρόγνωσης και θεραπείας των συναφών νοσημάτων. Αναντίλεκτα, η συμβολή της ακτινολογικής απεικόνισης είναι καίρια τόσο στη διάγνωση όσο και στην πρόγνωση της νόσου.

Κ. Στεφανίδης, Χ. Κολοφούση, Αικ. Ταβερναράκη, Δ. Έξαρχος, Ι. Καλογερόπουλος, Κ. Ταβερναράκη, Δ. Χονδρός

Τμήμα Αξονικού και Μαγνητικού Τομογράφου, Γ.Ν. Αθηνών «Eυαγγελισμός»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Σκοπός: Η αιμόπτυση, συχνό εύρημα στην κλινική πράξη, αποτελεί διαγνωστική πρόκληση για το σύγχρονο ακτινολόγο. Σκοπός της μελέτης αποτελεί η ανάδειξη της σημασίας της Υπολογιστικής Τομογραφίας (YT) του θώρακα στην απεικόνιση του σημείου και της αιτιολογίας της αιμόπτυσης, καθώς και η σύγκριση της με
τα απεικονιστικά ευρήματα της ακτινογραφίας θώρακος.

Υλικό και Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε αναδρομική μελέτη σε 41 ασθενείς (24 άντρες και 17 γυναίκες, ηλικίας 18-80 ετών, μέσος όρος τα 56 έτη), οι οποίοι προσήλθαν για απεικονιστική διερεύνηση μέσου βαθμού αιμόπτυσης με YT θώρακα σε επείγουσα βάση. Σε όλες τις περιπτώσεις των ασθενών με αιμόπτυση η αρχική εκτίμηση των ασθενών περιελάμβανε ακτινογραφία θώρακος.

Αποτελέσματα: Από τους 41 ασθενείς, η ΥΤ ανέδειξε απεικονιστικά ευρήματα ενδεικτικά του σημείου της αιμορραγίας σε 32 ασθενείς (78%) και σε 28 ασθενείς έθεσε την υποκείμενη νόσο (68%). Συγκεκριμένα ανέδειξε βρογχιεκτασίες σε εννέα ασθενείς, βρογχογενές καρκίνωμα σε πέντε ασθενείς, πνευμονία σε τέσσερις ασθενείς, πνευμονική εμβολή σε τρεις ασθενείς και χρόνια βρογχίτιδα σε δυο ασθενείς. Σε πέντε περιστατικά αιμόπτυσης το αίτιο αποδόθηκε απεικονιστικά σε κοκκιωμάτωση Wegener, σε ενδολοβιδιακό
πνευμονικό απόλυμα, σε σύνδρομο Goodpasture, σε ασπεργίλλωμα και σε κρυπτογενή οργανούμενη πνευμονία (COP). Επιπλέον, σε τέσσερις ασθενείς η ΥΤ ανέδειξε το σημείο της αιμορραγίας χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την αιτιολογία. Στα υπόλοιπα εννέα περιστατικά, το αίτιο της αιμόπτυσης δεν ήταν δυνατό να προσδιοριστεί. Τέλος, σε 17 περιστατικά (41%), η ακτινογραφία θώρακος ανέδειξε την εστία της
αιμορραγίας και σε 14 περιπτώσεις (34%) την αιτία της αιμόπτυσης.

Συμπεράσματα: Η διάγνωση των αιτιών της αιμόπτυσης βασίζεται τόσο στην κλινική αξιολόγηση του ασθενή όσο και στις απεικονιστικές μεθόδους. Συμπερασματικά, ο ρόλος της ΥΤ μπορεί να θεωρηθεί πολύ σημαντικός ως μια γρήγορη και μη επεμβατική μέθοδος, υπερτερώντας της απλής ακτινογραφίας θώρακος και προσφέροντας επιπρόσθετες πληροφορίες, κατευθύνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις τη θεραπευτική αντιμετώπιση των ασθενών με αιμόπτυση.

Π. Γαλήνα, Β. Δερμεντζόγλου, Χρ. Φαρκωνή, Θ. Κορωναίος, Β. Παυλίδης, Μ. Ζαρίφη

Ακτινοδιαγνωστικό Τμήμα,  Γενικό Νοσοκομείο Παίδων «η Αγία Σοφία»

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

H ημιμεγαλεγκεφαλία αποτελεί σπάνια αλλά  χαρακτηριστική συγγενή ανωμαλία της διάπλασης  του εγκεφάλου. Θεωρείται ότι προκύπτει κατά τη φάση της νευρωνικής διαφοροποίησης  και μετανάστευσης των νευρώνων από άγνωστα αίτια. Χαρακτηρίζεται κυρίως από σημαντική υπερτροφία του ενός εγκεφαλικού ημισφαιρίου με συνοδές μορφολογικές αλλοιώσεις του φλοιού του, συνηθέστερα λειεγκεφαλία, παχυγυρία,
πολυμικρογυρία, ετεροτοπίες και σπανιότερα σχιζεγκεφαλία.

Αν και η μέθοδος εκλογής για τη διάγνωση των συγγενών ανωμαλιών της ανάπτυξης του φλοιού και ειδικότερα της ημιμεγαλεγκεφαλίας είναι η μαγνητική τομογραφία, το υπερηχογράφημα  εγκεφάλου μπορεί να θέσει τη διάγνωση  σε νεογνά. Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τα υπερηχογραφικά  ευρήματα της ημιμεγαλεγκεφαλίας  αποδεικνύοντας τη χρησιμότητα της μεθόδου  στην αρχική απεικονιστική προσέγγιση.