Basic HTML Version
Ελληνική Ακτινολογία, Τόμος 45, Τεύχος 1, 2014
52
σταση μηχανημάτων μαγνητικής τομογραφίας, στην
ανάπτυξη κέντρου απεικόνισης των οστών και συνδέ-
σμων, στην ανάπτυξη του πρωτοτύπου προγράμματος
virtual endoscopy το 1998 και του πρώτου στην Ιταλία
multislice CT συγκροτήματος το 1999. Αν και συντα-
ξιοδοτήθηκε το 2008, διατήρησε το γραφείο του στο
Πανεπιστήμιο, αναλώνοντας τις τελευταίες του δυνά-
μεις στην εκπαίδευση των νέων Ακτινολόγων, ιδιαί-
τερα στα προσφιλή του συστήματα το κυκλοφορικό,
το ΓΕΣ και τα οστά.
Πέρα από τον
“Professore”,
ως Ακτινολόγο και
Καθηγητή, υπήρχε κι ο Roberto, ο Άνθρωπος, ο
“Αδελφός”,
ο Συνάδελφος, ο Φίλος, ο Εμπνευστής,
ο Καθοδηγητής. Λίγα λεπτά να μιλούσες μαζί του κι
έφευγες, όχι μόνο γοητευμένος από τις άπειρες γνώ-
σεις του, όσο και έτοιμος να αρχίσεις ή να ξαναρχί-
σεις ότι σου έλεγε, ότι στόχο σου προσέφερε, γνωρί-
ζοντας πως θα ήταν πάντα δίπλα σου, βοηθός κι ορ-
κισμένος φίλος, για πάντα…
Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη βοήθεια που μου προσέ-
φερε, στη διάρκεια της Προεδρίας μου στην Ευρωπαϊκή
Παιδακτινολογική Εταιρεία (ESPR) στα χρόνια 1997-
1998, αλλά και στη διοργάνωση του Ευρωπαϊκού
Συνεδρίου στη Ρόδο, το 1998. Με τον «Αδελφό»
Roberto στο πλευρό μου, ήμουν σίγουρος πως όλα
θα πήγαιναν καλά κι έτσι έγινε, κάνοντας το συνέδρι-
ο αυτό το πολυπληθέστερο στην Ευρώπη.
Πρέπει ακόμη να πληροφορήσω τους νεότερους πως
ο Roberto υπήρξε μέλος της Εθνικής Ομάδας Πόλο
της Ιταλίας, με πολλές ολυμπιακές (χρυσό μετάλλιο)
και παγκόσμιες διακρίσεις, σαν δε έξοχος κολυμβη-
τής πρώτευσε το 1960 στη διαδρομή μεταξύ Messina
και Reggio Calabria της νοτίου Ιταλίας, μήκους 6 χιλ.
τη γνωστή ‘traversata dello Stretto’…
Τέλος πρέπει να θυμηθώ πως ήταν ο Μεγάλος
Φίλος της Ελλάδας, λέγοντας συχνά – πυκνά
“
Io sono
Greco
”
, τονίζοντας έτσι την Ναπολιτάνικη καταγω-
γή του… Είχαμε την τύχη, πολλοί από μας να τον υ-
ποδεχτούμε σε διάφορες εκδηλώσεις στην Ελλάδα,
με προσκλήσεις που πάντα αποδεχόταν με μεγάλη
χαρά. Μαζί του χαρήκαμε …ουζομεζέδες και ουζο-
κατανύξεις, σε διάφορα γραφικά παραθαλάσσια τα-
βερνάκια, αλλά και τις περίφημες …μακαρονάδες
του στο Trastevere… Όλοι οι Ιταλοί συνάδελφοι της
Ρώμης δεν θα λησμονήσουν ποτέ τα περίφημα, σε ό-
λους, χριστουγεννιάτικα τραπεζώματα και γλέντια του
“Professore”
…Ήταν τόσο απλός και τόσο γοητευτι-
κός άνθρωπος, με φινέτσα κι απίθανο χιούμορ, τόσο
τρυφερός φίλος, όσο και σχολαστικός δάσκαλος…
Τελειώνοντας τη νεκρολογία μου αυτή, θα ήθελα να
σας θυμίσω, πως ο αγαπημένος μας
“Professore”
θα ζει για πάντα, όσο θα υπάρχουμε εμείς που τον
θυμόμαστε, αλλά που θα μας θυμίζει και το πλούσι-
ο συγγραφικό και λογοτεχνικό (ποιητικό) του έργο,
που απέμεινε να οριοθετεί τη μνήμη του στις επόμε-
νες γενιές…
Καλή αντάμωση
“Αδελφέ”
μου Roberto…